Tentoonstellingen:
Werken bevinden zich onder anderen in:
Titel: Zonneschijf.
Afmetingen: hoogte 208 cm, breedte 198 cm, diepte 80 cm.
Materiaal: Kalksteen.
Datering: 1961. Vervaardigd te Kirchheim gedurende het "Symposium Europäische Bilderhauer".
Geschenk van: Hollandse Beton Mij. N.V., 's-Gravenhage.
Dr. Salzmann van het Wilhelm-Lehmbruck Museum, Duisburg, schreef naar aanleiding van mijn tentoonstelling aldaar in 1968, de inleiding voor de catalogus over mijn werken.
..... Baumanns urtümliche Konzentrationsformeln enthalten keine vordergründlige Symbolik, sonder fassen einen Polyvalenten Sinngehalt und beziehen von daher eine gewisse symbolische Wirkung. Die Sonnenscheiben sind beispielsweise nicht etwa eine abbildliche Darstellung der Sonne, sondern repräsentieren den vielschichtigen Inbegriff eines Urbildes .....
Inleiding van Heinz Fuchs in de catalogus voor de tentoonstelling in de Kunsthalle Mannheim van 29 mei tot 7 juli 1968 getiteld "Herbert Baumann":
De vormgever Herbert Baumann vond na verscheidene pogingen zijn artistieke uitdrukkingsmogelijkheid op een beeldhouwers symposium in de steengroeve van Sint Margarethen; hij werd een beeldenaar in steen; alhoewel niet onvoorbereid, hij heeft dit ambacht geleerd, heeft bij Baum en Hartung gestudeert en was in zijn jonge jaren getroffen door het werk van Brancusis.
Men treft tegenwoordig zelden beeldhouwers, die hun figuren direct uit de steen houwen; hun aantal is gering, die gefacineerd zijn door de sensatie van de steen, de vermogens van de steen, die ook hen aanspreekt, die telkens weer met hun handen proberen te ervaren, wat de steen aan uitdrukkingen toelaat.
Zijn ze wereldvreemde romanticie, die uit de verschillende landen van tijd tot tijd als een sekte op een symposium bij elkaar komen, om in afgelegen steengroeven, aan de kust of in de woestijn zich aan het werk te zetten? Verschijnen hun producten - ook de werken van Baumann - niet af en toe als anonieme tekens uit prehistorische tijd, als relikwieën van onbekende gebruiken en rituelen?
De tegenwoordige tijd is die van technische vernieuwingen, zo zegt men, van machines, van electronica, onze dag wordt geregeerd door snelheid en beweging, door signalen, verleidende en shockerende kleuren, door blik en kunststof. Zijn de sculpturen van Baumann getuigen van deze tijd?
Voordat men deze vragen haastig beantwoord, moet men bedenken, dat ongeacht alle veranderingen in de wereld en de zich overslaande vernieuwingen er ook nog een andere werkelijkheid is, de onveranderlijkheid der natuur, vervanging en terugkeer en verandering van de vorm, zich onttrekkend aan de menselijke invloed. Ook daarop kunnen kunstenaars reageren, vrijelijk in vormexpressies, die nauwelijks op de ruimtelijke en tijdsgetrouwe omgeving betrekking hebben. Er zijn geen door de kunstenaar uitgedachte versleutelingen, zoals men zou vermoeden, wordt misschien ook wel uitgesloten door de weinig zeggende titels van de werken.
Tegen zichzelf en anderen zei Henry Moore als verklaring voor zulke tijdperkonafhankelijke kunstzinnige vormen: "Onder de invloed van door instinkt beheerste beeldhouwkundige gevoeligheid worden dezelfde omtrekken en dezelfde formele lijnen gebruikt, om dezelfde ideën op ver uit elkander liggende plaatsen op zeer verschillende tijden in de geschiedenis tot uitdrukking te brengen ... zin en betekenis van de vorm is waarschijnlijk ontsproten aan talloze associaties uit de geschiedenis van de mensheid".
Toevoeging van de (oorspronkelijke - 1970) redactie:
De beeldhouwerken van Baumann hebben een element van beschouwing, van meditatie in zich, dat ze ontlenen aan de plechtige sterkte van de ronde vormen.
Facsimile van zijn handtekening:
Park voor hoofdingang.